Wieśia
Kamienice mają w Polsce bogatą historię, sięgającą średniowiecza. Budynki te służyły jako podstawa zabudowy miejskiej od średniowiecza do drugiej połowy XX wieku i do dziś stanowią ważną część dziedzictwa architektonicznego Polski. Kamienice były podstawowym typem zabudowy zwartej w miastach, zróżnicowanej pod względem materiału budowlanego, wielkości i układu przestrzennego. W związku ze stale rosnącym zapotrzebowaniem na mieszkania do kamienic frontowych dobudowano oficyny, w wyniku czego powstały dziedzińce. Najbardziej charakterystycznym typem polskiego wnętrza mieszkalnego w XIX wieku była kamienica-własność, w której zamieszkiwał jeden właściciel z rodziną oraz dzierżawcy.
Polskie kamienice mają kilka cech wyróżniających. Były one zwykle murowane z cegły lub kamienia i co najmniej parterowe, wielokondygnacyjne i ze wspólną klatką schodową. Budynki często miały ozdobne fasady z misternymi detalami ozdobnymi, takimi jak ozdobne gzymsy i sztukaterie, odzwierciedlające style architektoniczne tamtych czasów, w tym historyzm, secesję i modernizm. Zabytkowe kamienice zachowane w takich miastach jak Rzeszów, Kraków, Warszawa, Wrocław, Gdańsk, Szczecin czy Łódź są świadectwem rozwoju tych miast od połowy XIX wieku.
Historyczne znaczenie kamienic w Polsce sprawiło, że podjęto starania o ich zachowanie. Najstarsze polskie kamienice, które przetrwały do dziś, są obecnie objęte renowacją i ochroną konserwatorską. Mimo tych starań wiele kamienic zostało zniszczonych w czasie II wojny światowej, w tym kamienica przy ul. Królewskiej 10/12 w Warszawie, która została zniszczona w wyniku niemieckiego ostrzału podczas oblężenia Warszawy. Niemniej jednak pozostałe kamienice nadal stanowią ważną część dziedzictwa architektonicznego Polski, a trwające prace konserwatorskie mają na celu zapewnienie, że będą one doceniane i cieszyć się nimi przez następne pokolenia.