Słownik pojęć mebli zabytkowych – antycznych – historycznych - angielskich
ANTYK-STYL.EU jako specjalista, jeden z liderów w dziedzinie: produkcji mebli angielskich, produkcji mebli antycznych, drzwi zabytkowych z każdej epoki historycznej. Zajmując się również profesjonalną renowacją dworków, pałaców, zamków, rezydencji, zabytkowych historycznych wnętrz epokowych, odnawianiem nieruchomości - obiektów zabytkowych, renowacją drzwi historycznych-zabytkowych - antycznych, odnawianiem mebli, antyków, fortepianów, pianin na terenie całej Polski i Europy przedstawiamy Państwu poniżej bezcenne, obszerne informację na temat zakresu usług które świadczymy w branży: mebli angielskich, mebli antycznych, mebli klasycznych, renowacji zabytków, mebli antycznych, dzieł sztuki, politurowania mebli, pozłotnictwa, patynowania -postarzania mebli, odlewnictwa, rzeżby - snycerki, używanego drewna do produkcji, fornirów wykorzystywanych w odnawianiu mebli, zdobień, detali, form wykorzystywanych w upiększaniu mebli i wielu innych...
Zapraszamy do zapoznania się z obszerną lekturą którą przygotowaliśmy specjalnie dla Państwa.:
Angielski styl – to idealne połączenie tradycji, wygody oraz harmonii z otoczeniem, nawiązujące do mebli z epoki Ludwika XVI. Meble w stylu angielskim cechują się niezwykłą trwałością oraz wysoką jakością wykonania. Tworzone są z litego drewna doskonałej jakości, najczęściej jest to mahoń, orzech oraz dąb. Każdy mebel jest prawdziwym dziełem sztuki, ze względu na nieprzemysłowy sposób tworzenia. Wszystkie prace są wykonywane ręcznie, zdobione bogatą sztukaterią drewnianą, płaskorzeźbami, licznymi gzymsami, pilastrami oraz motywami roślinnymi - liści akantu, lwich głów i innych motywów figuralnych. Meble w stylu angielskim są najczęściej koloru kremowego oraz białego.
Kuchnie w stylu angielskim są idealnie połączone ze sprzętami AGD m.in. zmywarką, okapem, lodówką czy kuchnią indykcyjną. Charakterystycznym elementem wszystkich kuchni angielskich jest wyspa kuchenna z grubym marmurowym blatem oraz licznymi szufladkami i półeczkami na drobiazgi i wino. Kredens wykonany w stylu angielskim można poznać po przeszklonych szafkach, ze złoconymi stylowymi „wiekowymi” uchwytami, z liczną piękną porcelaną. Okap oraz kuchenka w stylu angielskim jest zawsze zabudowana, masywna, z rzeźbionymi roślinnymi elementami oraz małymi kolumienkami.
Kwieciste wzory występują nie tylko w wykończeniach mebli, ale również na tapicerce czy zasłonach. Myśliwskie obrazy, niezliczona ilość stołów, stolików, szafek czy komód oraz sof z miękkimi, welurowymi obiciami to cechy charakterystyczne dla stylu angielskiego. Meble te tworzone są dla osób, którym zależy na ciepłych, stylowych wnętrzach z nutką nostalgii.
Aplika – jest to oddzielnie wykonany ornament, który następnie zostanie dołączony do mebla i stworzy z nim integralną całość.
Akroterion - ozdobny element mebli, umieszczony na szczycie oraz narożnikach frontonu lub przedniej ściany mebla.
Angelote (hiszp.) - jeden z rodzajów bogatej dekoracji snycerskiej, przedstawiającej motywy kwiatowe, zwierzęce, postaci ludzkie takie jak np. pulchne dzieci. Dekoracja ta w głównej mierze miała charakter ludowy.
Arabeska – wywodzi się ze sztuki arabskiej, jest to ornament w formie wici roślinnej, często dopełniony o kształty geometryczne, uzbrojenia, postacie ludzkie czy owoce. Arabeska używana jest we fryzach, cokołach oraz innych elementach mebli.
Arte povera (wł.) - technika ozdabiania mebli, polegająca na oklejaniu powierzchni mebli drukowanymi arkuszami papieru przedstawiającymi postacie ludzkie. Tak przygotowane powierzchnie lakieruje się kilkoma warstwami przezroczystej żywicy, aż do uzyskania odpowiedniego połysku. Arte povera należy do bardzo szybkich oraz tanich metod dekorowania mebli.
Atlant – podpora w kształcie posągu mężczyzny, podtrzymuje element architektoniczny taki jak strop, balkon już od starożytności.
Abakus – zakończenie głowicy w kolumnie w postaci czworobocznej płyty. W starożytności abakus były to płyty w kształcie prostokąta, służyły do wykładania ścian, używane jako stoły lub powierzchnia do gier.
Archibanco (wł.) - prostokątna, drewniana skrzynia, służyła do przechowywania różnych przedmiotów. Pokrywa zamocowana była na zawiasach.
Arquimesa (hiszp.) - mebel z rodziny skrzyniowych, wyposażony w liczne szuflady, ze składana płytą pełniły często funkcje stołu.
Art deco - okres ten liczymy od ok. 1918 do 1940. Jego głównymi cechami charakterystycznymi w meblarstwie, są opływowe linie, wywodzące się ze sztuki abstrakcyjnej. Art deco powstało we Francji, jest ciekawym zjawiskiem gdyż łączy ze sobą różne nurty, po raz pierwszy podjęto się projektowania z myślą o funkcji danego mebla.
Do budowy mebli wykorzystywano m.in. mahoń, klon, jezion, palisander, heban jako fornir. Meble wykańczane były lakierem, stosowano intarsje, a najbardziej wyrafinowane eksponaty powlekane były skórą rekina lub węża. Styl ten przez stosowanie drogich materiałów, zyskał miano luksusowego.
Berżera - duży lecz niski fotel z poręczami, z cofniętym oparciem oraz siedzeniem, na którym umieszczano poduszkę. Cofnięte oparcie o formie zaokrąglonej połączone jest z dwoma tapicerowanymi bokami. Swoją popularność zyskał we Francji ok 1735 roku, jest to mebel typowy dla stylu Ludwika XV.
Bonheur-du-jour (fr.) - mebel uwielbiany przez kobiety, mały sekretarzyk z szufladkami oraz przegródkami. Jego początki datuje się na połowę XVIII wieku we Francji.
Biedermeier - od około 1815 roku do połowy XIX wieku, głównie w Niemczech, Austrii, Czechach i na Węgrzech. Prosta forma, minimalna ornamentyka, funkcjonalność i trwałość, to główne założenia tego stylu.
Opierał się głównie na zasadach utylitaryzmu, meble tworzone były m.in. z lokalnie dostępnych materiałów takich jak wiśnia, jesion, dąb. Jedynymi dekoracjami były drobne prace snycerskie na oparciach krzeseł i podporach stołów oraz wąskie wstęgi wykonane w intarsji na większych powierzchniach mebli. Innymi elementami spotykanymi w meblarstwie Biedermaier były kolumny z kapitelami, profile oraz gzymsy.
Wszelkie szafy, komody i meble skrzyniowe miały prostą i gładką linię. Jedynie nogi oraz oparcia wykorzystywały gięte i elipsowate kształty. Najpopularniejszymi meblami tego okresu były sekretery, witryny, etażerki, serwantki.
Biurko cylindryczne – biurko z zamykaną ćwierć cylindryczną żaluzjową pokrywą. Pokrywa chowa się wewnątrz mebla, jest to jedno z najoryginalniejszych mebli powstałych w XVIII w.
Bejca – impregnat służący barwieniu przedmiotów z drewna, szczególnie z drewna liściastego.
Bejca doskonale wnika w strukturę drewna, zabarwia jego powierzchnię przy jednoczesnym pozostawieniu widocznych słojów. Sprawdza się idealnie gdy chcemy wyrównać barwę podłoża, maskuje granice łączenia kilku elementów różniące się odcieniami lub posiadają wady na powierzchni. Aby można było barwić bejcą, powierzchnia mebla powinna być gładka, dobrze odpylona, natomiast jej wilgotność powinna wynosić ok 8%.
Bejcowanie można wykonywać natryskiem pneumatycznym lub ręcznie, pędzlem lub gąbką. Nanosimy na powierzchnię zdecydowanie więcej bejcy niż nam potrzebne, następnie przy użyciu pędzla czy gąbki wcieramy w drewno usuwając nadmiar. Barwienie należy wykonywać w temperaturze otoczenia od 5°C do 30°C. Kolor bejcy określamy poprzez gatunku drewna o charakterystycznym zabarwieniu.
Bankietka – jest to niska ławeczka, rodzaj kanapy bez oparcia. Bardzo lekka, wyściełana lub wyplatana, swoje początki miała we Francji w II połowie XVII wieku.
Balas, także balasek, balaska, tralka – słupek w balustradach, ma kształt dwóch dzbanuszków połączonych podstawami, zwanych również lalkami. Może być wykonane z marmuru, drewna, mosiądzu itp.
Barocco – (z j. portugalskiego barocco oznacza - nieregularną powierzchnię perły). Początek przyjmuje się na koniec XVI wieku. Nowy kierunek zrodził się we Włoszech, szybko zyskał jednak zwolenników na północy. Rozkwit baroku nastąpił na dworze Ludwika XIV w Wersalu, stąd rozprzestrzenił się na Europę.
Nowy styl charakteryzował się przepychem, gięta linią oraz pełnej ekspresji ruchem.
Barok to przede wszystkim dostatek, bogactwo, złote dekoracje, teatralność, reprezentacyjny, ciężki styl, wyszukane rzeźby, asymetria oraz ornamenty roślinne i zwierzęce w tym często wykorzystywane elementy m.in. lwie łapy, łabędzie, orły oraz rogi obfitości.
Bordiura – ozdobny pas, najczęściej motyw roślinny powielany wzdłuż obrzeża mebla czy budowli, stanowi zamkniętą kompozycję. Bordiury stosowano także w płaskorzeźbach.
Cabriolet – pojęcie określające wklęsłe oparcie krzesła bądź fotela, które „otula plecy siedzącego). Od XVIII wieku spotykane na salonach, zachowało się jako ważny element ówczesnych mebli.
Cyklina (inaczej gładzica) – narzędzie do ręcznego wygładzania powierzchni drewna.
Cyzelowanie – przy pomocy dłutka, pilnika oraz tarcz i obrabiarki wyrównywanie powierzchni, nierówności na odlewanych przedmiotach.
Czteroliść – jeden z popularnych motywów roślinnych w stylu romańskim oraz gotyckim. Tworzy kontury o kształcie czterech płatków kwiatu. Często spotykany w rozetach, kamiennych balustradach oraz ornamentach w oknach.
Canterano (hiszp.) - sekretera, wyposażona w szuflady, z pochyłą ścianką, która służy do pisania. Powstała ze skrzyni do której w XVI wieku dodano szuflady, początkowo tylko u dołu, jednak w XVI i XVII wieku również i w górnej części znalazły się szuflady.
Cassapanca (skrzynia - ława) – jest meblem służącym do siedzenia, wykształciło się od skrzyni o nazwie cassone, do której dodano oparcie oraz poręcze. Cassapance dekorowano intarsją oraz inkrustacją z kości słoniowej.
Confidante (fr.) - (inaczej assemblage) – jest to kanapa pochodząca z Francji, złożona z dwóch siedzisk jednoosobowych.
Decoupage (potocznie - technika serwetkowa) – fr. DECOUPER, oznacza WYCINAĆ. Technika dekorowania, ozdabiania przedmiotów drewnianych, z ceramiki, szkła, metalu czy plastiku, poprzez naklejanie na nie dowolny wzór papierowych wycinanek.
Po naniesieniu wzoru na dany przedmiot, pokrywamy go 30-40 warstwami lakieru, aby całkowicie się wtopił i nie był wyczuwalny przy dotknięciu.
Deska barlinecka – podłoga całkowicie wykonana z naturalnego drewna, wyszlifowana, siedmiokrotnie pokryta szpachlą akrylowa, gruntem akrylowy, ekologicznym lakier akrylowy utwardzany promieniami UV).
Trzy warstwy naturalnego drewna, połączone ekologiczną spoiną klejową należą do najwyższej jakości podłóg.
Doskonała izolacja termiczna i akustyczna, niezwykle wytrzymała na odkształcenia oraz na uszkodzenia mechaniczne. Dzięki higroskopijności drewna posiada zdolność naturalnej regulacji mikroklimatu wnętrza, w którym jest zainstalowana. Wszystkie składniki użyte przy jej produkcji spełniają najostrzejsze normy ekologiczne.
Deska barlinecka sprawdzi się idealnie w sypialniach, pokojach dziecięcych i przedszkolach.
Drewno egzotyczne (sprowadzane z Afryki, Azji czy Ameryki Południowej) jest wysoko cenione na naszym rynku, szczególnie z powodu wspaniałego, niespotykanego usłojenia, kolorystyki oraz zapachu. Ma rewelacyjne właściwości zarówno fizyczne jak i mechaniczne m.in. twardość, stabilność przy zmianach wilgotności.
1. BADI – (Afryka, Ghana, Wybrzeże Kości Słoniowej) kolor żółto-pomarańczowy i żółty. Drewno mało ścieralne, ma minimalne tendencje do paczenia się i pęcznienia, przy suszeniu może dojść do delikatnych pęknięć na zewnątrz.
Zastosowanie: podłogi i schody, okleiny, stolarka wewnętrzna.
2. BUBINGA – (Afryka, Gabon, Zair) niepowtarzalne i wyraziste drewno, bardzo wzorzyste czerwono - brązowe drewno z prawie czarnymi słojami.
Zastosowanie: okleiny – do produkcji wysokiej klasy mebli
3. DOUSSIE – (Afryka) szlachetny miodowy kolor, stabilne drewno, zawartość substancji tłuszczowych w drewnie zwiększa jego naturalną trwałość, jest kwasoodporny, umiarkowanie odporny na czynniki zewnętrzne.
Zastosowanie: okna, drzwi, parkiet, okleiny, stoły laboratoryjne.
4. GUATAMBU ( drewno kości słoniowej) – (Ameryka Południowa)
Jest to drewno jasne, o barwie biało - żółtej do żółtawobrązowe, bardzo wytrzymałe mechanicznie.
Zastosowanie: podłogi, meble, stolarka
5. IPE – (Ameryka Południowa) kolor brązowo-czarny, ma bardzo dużą odporność mechaniczną – dużą wytrzymałość na ścieranie, trudne do wysuszenia i ciężkie w obróbce.
Zastosowanie: podłogi – szczególnie w budynkach użyteczności publicznej, stolarka, uchwyty maszyn.
6. JATOBA – (Ameryka Południowa, Brazylia) kolor czerwono-brązowy, twarde, ciężkie do obróbki drewno, dosyć odporne na uszkodzenia mechaniczne w charakterystyczne prążki.
Zastosowanie: parkiety i podłogi, okleiny, meble
7. SAPELLI – (Afryka m.in. Ghana, Uganda, Zair) kolor intensywny jasnoczerwony i czerwono-brązowy, drewno pasiaste, bardzo łatwe do obróbki.
Zastosowanie: meble, podłogi, forniry, schody, wykończenia wewnętrzne i panele, produkcja mebli wysokiej jakości.
8. TEAK – (Azja Południowo - Wschodnia) kolor brązowy z wyraźnymi ciemnymi żyłami, bardzo odporny na insekty i owady, nie paczy się i nie pęcznieje, bardzo dobry do wszelkiej obróbki – toczenie, szlifowanie, polerowanie.
Zastosowanie: meble, podłogi, wewnętrzne i zewnętrzne okna i drzwi.
9. WENGE – pochodzi z centralnej Afryki, Kamerun, Gabon, Kongo, Zair, kolor ciemnobrązowy z fioletowo-czarnymi słojami, drewno łatwe w obróbce. Wysoka odporność na ścieranie, ponadto na ciemnej powierzchni nie widać śladów ewentualnych zabrudzeń. Kolejny atut tego prawdziwie egzotycznego drewna to wysoka naturalna trwałość.
Zastosowanie: forniry, meble.
Decoupir – jest to ażurowy (wycinany) ornament lub dekoracja mebla.
Dekoracja snycerska - motywy dekoracyjne wyrzeźbione w drewnie.
Dantego fotel – fotel nożycowy, jego wyjątkowość polega na ułożeniu nóg, w kształt litery X. Wygięte nogi łączą się z poręczami, całe oparcie oraz miejsce siedzące często jest wykonane z tkaniny lub skóry, które przymocowane są z pomocą rzemyków.
Demi-lune – termin ten dotyczy półokrągłej komódki z długimi nogami, niezwykle popularnej we Francji, w drugiej połowie XVIII wieku.
Divan ( z tur.) - miękkie siedlisko bez oparcia, jednak wystarczająco długie aby pomieścić kilka osób. Zbudowane na niskiej konstrukcji z drewna lub metalu, popularne w Europie w XVIII wieku.
Dresuar (inaczej buffet, bas d'armoire, buffet à pans coupés) – jest to kredens znany już ze średniowiecza, służy do przechowywania i prezentowania bogatych naczyń. Dresuar jest meblem reprezentatywnym, o otwartym dole, z ustawionymi schodkowo półkami. Służy w głównej mierze do dekoracji sali gościnnej, stanowi o zamożności gospodarza domu.
Dumb-waiter – mały stolik z trzema blatami o owalnym kształcie, ułożonymi stożkowo, wzdłuż jednego trzonu. Bogato profilowany, wsparta na trójnogu. Najczęściej spotykany w Wielkiej Brytanii od połowy XVIII wieku.
Eklektyki – meble wielu epok, bogato zdobione, często budzą mieszane uczucia. Eklektyzm zakłada łączenie elementów z różnych epok i prądów. Źródeł eklektyzmu doszukuje się w epoce króla Ludwika Filipa Orleańskiego (1830-48), a także wiktoriańskiej Anglii.
Etażerka - (z franc. étagère, - regał) – lekki, podręczny, przenośny, otwarty, przyścienny regał, złożony z kilku półek, ułożonym jedna pod drugą. W języku polskim istnieje rozróżnienie na etażerkę i regał. W języku francuskim "étagère" oznacza zarówno etażerkę jak i regał.
Ebenista – stolarz wyspecjalizowany w tworzeniu mebli licznie zdobionych intarsją, inkrustacją oraz hebanowym fornirem. Nazwa pochodzi od hebanu, najczęściej używanego drewna.
Empire - styl surowy, z prostą formą, zapoczątkowany we Francji w ok. 1804-1815 r. Elementem, który znajdował się w praktycznie każdym meblu, była litera „N” w wieńcu laurowym. Styl empire jest nawiązaniem do sztuki starożytnego Rzymu oraz Grecji, wykorzystywany dla uświetnienia rządów i zwycięstw Napoleona.
W stylu Empire dominują gładkie i proste płaszczyzny oraz linie, meble jednak rzadko posiadały gładkie nogi, na ich miejsce wstawiano podpory w kształcie postaci kobiet, sfinksów, łabędzi oraz lwów. Częstymi motywami powtarzanymi były m.in. uskrzydlone postacie antycznych bogiń, muz w całej okazałości lub popiersia i głowy, rózgi liktorskie, łabędzie , girlandy, liście akantu, liście palmowe, wazony, rogi obfitości.
Fornir - są to bardzo cienkie płaty drewna pozyskiwane poprzez skrawanie płaskie lub skrawanie obwodowe z drzew tzw. "okleinówek". Charakteryzuje się wysoką jakością oraz minialną ilością wad.
Przygotowany pień drzewa, zostanie poddany skrawaniu na cienkie arkusze, następnie z zachowaniem takiej samej kolejności łączy się w wiązki. Jest to bardzo ważne gdyż zachowujemy rysunek słjów oraz ciągłość odcieni. Grubość arkuszy wynosi od 0,1 do 5 mm.
Najczęściej spotykane forniry:
- buk,
- olcha,
- brzoza,
- jesion,
- klon,
- sosna,
- orzech
- egzotyczne : sapelli, angere, padouk
Fornir modyfikowany – jest to produkt pozyskiwany z drzew w Afryce, w krajach takich jak Kamerun czy Wybrzeże Kości Słoniowej. Drewno skrawane jest obwodowo na arkusze, po usunięciu wszelkich wad i przesuszeniu poddaje się barwieniu przez wewnętrzną strukturę pokrywaną obustronnie klejem, układaną w specjalne stosy i na końcu prasowaną. Podczas prasownia wewnątrz kłody formowany jest wzór - rysunek drewna.
Ostatni etap to już tylko poprzeczne skrawanie na arkusze – forniry. Tak powstałe forniry stanowią odwzorowanie fornirów pozyskiwanych metodą tradycyjną a przy tym jest pełna gwarancja na powtarzalność oklein w usłojeniu i kolorze w dostawach realizowanych nawet w dużych odstępach czasu.
Najczęściej spotykane na rynku polskim forniry to:
- buk,
- dąb biały,
- wenge,
- heban,
- czeczotka,
- szachownica,
- zebrano,
- orzechy,
- czereśnia,
- palisander.
Faldistorium – krzesło lub stołek ze skrzyżowanymi nogami. Spotykane już we wczesnym średniowieczu, najczęściej w kościołach i dworach. Wykonane z żelaza, brązu lub drewna, często zakończone łapami lwa, a poręcze zdobiły wyrzeźbione głowy zwierząt.
Fornirowanie – określa technikę oklejania drewna, cienkim fornirem czyli płatami drewna, w celu nadania szlachetności.
Stosowana już w starożytności, na wiek XVII przypada jej renesans, natomiast już w XVIII prawie całkowicie wyparte przez intarsję.
Galeryjka – terminem tym określamy górne zakończenie komody, szafy, blatu stoły czy biurka, wykonane z listew pełnych lub ażurowych. Listwy przytwierdza się do krawędzi mebla.
Geridon, Żerydon- jego początki przypadają na połowę XVII wieku we Francji. Mały, zgrabny, okrągły stolik, na jednej nodze idealny do odkładania drobiazgów. Dużą popularność zyskał w okresie rokoka. Spotkać można również geridon na trzech nogach lub więcej w kształcie postaci mitologicznych, egipskich lub afrykańskich.
Głowica – element konstrukcyjno - dekoracyjny, wieńczący kolumnę, filar, łączy podporę z elementami podpieranymi. Głowica w zależności od kraju czy epoki przybierała różne motywy, m.in.
Głowice egipskie (często formy roślinne):
- głowice palmowe,
- lotosowe,
- papirusowe (odmiana pąkowa i kielichowa),
- głowice hathoryckie (z głową bogini Hathor),
- heraldyczne (motyw lilii i papirusu), tzw. protodoryckie.
W staroż. Grecji rozróżniamy typ: dorycki, joński, koryncki.
W staroż. Rzymie stosowano jeszcze głowicę toskańską i kompozytową.
Gonty – wąskie, długie deseczki szer. 80-100 mm, dł. 600-700 mm, grubości grzbietu 15 mm. Najczęściej wykonane z sosny, modrzewia, jodły, dębu, buku, wykorzystywane do krycia dachów, ścian budynków. Znane w całej Europie już od starożytności .
Gzyms (inaczej - korona, krajnik, ucios, plata) – jest to listwa z kamienia, drewna, cegły, terakoty, metalu w formie poziomego pasa, przebiegająca wzdłuż ściany. Spełnia kilka funkcji m.in. dekoracyjną oraz ochronną przed ściekającą wodą deszczową.
Gzyms występuje w różnych formach:
- starożytność - najbardziej rozwiniętą uzyskały w sztuce greckiej
- średniowiecze wprowadziło formy proste g. o małych silnie podciętych uskokach;
- renesans przejął formy klasyczne,
- manieryzm i barok kształtował gzyms bardzo bogato
Galbe (fr.)- rodzaj lekko wygiętej nogi.
Galeryjka - powtarzający się ornament, najczęściej ażurowy, kończący górną część mebli.
Główki - rzeźbienia fryzów i gzymsów, spotykane w stylu Jakobiańskiem.
Garderoba (od fr. garde-robe) – pomieszczenie z przeznaczeniem do przechowywania odzieży.
Gotowalnia – toaletka z lustrem oraz szufladkami, z przeznaczeniem do wykonywania czynności toaletowych oraz przechowywania biżuterii oraz kosmetyków. Meble uzywany był w XVIII i XIX wieku.
Gotyk - jest to okres XII-XVI wieku, w którym obowiązywał styl niezwykle dekoracyjny, bogaty w płaskorzeźby oraz rzeźby z drewna. Głównymi motywami w meblarstwie były rozety, trójliście, ostrołuki, arkadowanie.
Gotyckie meble do siedzenia, powstały na bazie skrzyń, do których dodano oparcie oraz boczne poręcze. Łoża gotyckie składały się z części skrzyniowej oraz baldachimu, zaś boczne płaszczyzny pokryte były ornamentami roślinnymi. Stoły w Gotyku zyskały nowy wygląd, płyta blatu wsparta była o dwa proste lub ozdobne kozły, pojawiły się stoły na bazie skrzyni o przesuwanej płycie lub otwartej na zawiasach. Powierzchnie po bokach stołów ozdabiano herbami właścicielami.
W okresie późnego gotyku wykształciły się dwu i cztero skrzydłowe szafy. Ponadto pojawiły się szafy z kilkoma małymi drzwiczkami u góry oraz u dołu, a pomiędzy nimi umieszczano małe szuflady oraz klapowe zamknięcia. Gotyk przyniósł nam dobrze dziś znaną szafę wnękową. Szafy te posiadały jedynie front podzielony na wiele części o nierównych częściach.
Georgiański styl – przypada na okres 1714 do ok. 1790 roku. Styl Georgiański można podzielić na:
- wczesny (ok. 1715-1740) - o charakterze architektonicznym;
- dojrzały (1740- 1760) - lekkie, asymetryczne rokoko;
- późny (po 1760r.) - sztywny, klasycyzujący.
Powtarzającymi się motywami w stylu Georgiańskim był rzeźbione orły, maski, motywy chińskie oraz muzyczne.
Heban – jest to drewno wysokiej klasy, wykorzystywane do produkcji luksusowych mebli, instrumentów muzycznych oraz galanterii toczonej. Bardzo twarde, wytrzymałe, ale nie sprawiające problemów przy obróbce. Występuje na całym świece, jednak obecnie czarny heban sprowadzany jest z Afryki. Jest najbardziej czarnym drewnem spośród ogólnie znanych gatunków.
Spotykana jest również odmiana hebanu z ciemnobrązowym zabarwieniu o czarnym rysunku słoi lub z szarym cętkowaniem.
Inkrustacja – jest to technika zdobienia mebli oraz dzieł artystycznych, znana i stosowana już w starożytności. Polega na zdobieniu powierzchni mebli, przyciętymi płytkami m.in. z kości słoniowej, drewna, metalu, masy perłowej, kolorowych kamieni, złota oraz srebra.
Płytki umieszczane są w specjalnie wcześniej przygotowanych wgłębieniach, w formie figur, roślin, ornamentów oraz geometrycznych kształtów. Rozkwit tej techniki to XVII – XVIII wiek we Francji. Najczęściej inkrustacją zdobimy skrzynię, szafy, stoły,biurka, ambony, drzwi i boazerię.
Intarsja - (wł. intarsio - wykładzina) – termin ten oznacza technikę zdobniczą, polegającą na tworzeniu obrazu poprzez wykładanie powierzchni przedmiotów drewnianymi płytkami (zwłaszcza mebli) innych gatunków drewna, często barwionych, bejcowanych, podpalanych, dzięki czemu powstaje barwny wzór. Wzór umieszcza się w miejscu usunięcia fragmentów z powierzchni mebli. Intarsja stosowana była już w starożytności, zaś barok i renesans były jej najlepszymi epokami. Najstarszym zachowanym przedmiotem jest sarkofag z cedru z ok. 2000 r. p.n.e.
Impregnacja drewna – polega na nasączeniu drewna roztworem z żywicy, rozpuszczonym woskiem i dodatkowymi substancjami chemicznymi. Tak zabezpieczone drewno odporne jest na działanie czynników zewnętrznych oraz biologicznych.
Przed impregnacją należy drewno odpowiednio wysuszyć, oczyścić z kory i łyka.
Jaskółczy ogon (inaczej - motylek, cynki, wielopłetw, węgielki, wczepy skośne) – połączenie dwóch elementów z drewna pod takim samym kątem. Czop jednego elementu w kształcie trapezu, idealnie pasuje do drugiego gniazda o takim samym kształcie. Wykorzystywany najczęściej do łączenia boków skrzyń, szaf oraz szuflad. Jaskółczy ogon znany jest od starożytności, ponownie popularność zyskał od XV w.
Jesion – drewno o kremowo białym zabarwieniu z lekko różowym lub szarawym odcieniu, występującym na terenie prawie całej Europy. Słoje jesionu mają mocno zróżnicowany rysunek. Jesion charakteryzuje się dużą elastycznością oraz wytrzymałością, nie sprawia problemów przy obróbce. Dobrze zabezpieczone odporne jest na czynniki atmosferyczne. Wykorzystywane jest to produkcji przedmiotów giętych.
Jodełka (pióro, ość śledzia) – obramowanie wykonane z dwóch wąskich pasków okleiny. Należy pamiętać aby usłojenie przebiegało ukośnie i tworzyło wzór jodełki.
Kołki meblowe – najczęściej używane drewniane łączniki wykorzystywane w przemyśle meblarskim do łączenia elementów mebli. Wyróżniamy dwa rodzaje gładkie i ryflowane, produkowane są np. z buku o średnicy od 6 do 28 mm.
Krzesło kurulne (łac. sella curulis) – honorowy, składany taboret, ozdobiony płytkami z kości słoniowej o wygiętych, skrzyżowanych nogach. W starożytnym Rzymie krzesła tego typu były zarezerwowane dla wyższych sędziów.
Kanelura – część kanelowania, płytki, wklęsły, pionowy żłobek, na całej długości trzonu zdobi kolumny lub pilastry. Powstałe wyżłobienia łączą się ze sobą ostrymi krawędziami, ale również mogą być przedzielone płaskimi listewkami.
Kariatyda – kolumna lub podpora w kształcie wyprostowanej postaci kobiety, występujący w formach architektoniczny ale również jest wykorzystywany w meblarstwie.
Kabinet (cabinet -fr.) - rodzaj szafy, gabloty lub kredensu, służącego do eksponowania różnych przedmiotów.
Katedra – potężny, solidny mebel do siedzenia, z wysokim oparciem, przeznaczony dla osobowości na wysokim stanowisku.
Komoda – meble skrzyniowe z szufladami na całej długości, ustawione najczęściej w sypialniach, służą do przechowywania pościeli, bielizny.
Konsola – ozdobny stolik ustawiany przy ścianie, wykorzystywany do prezentacji przedmiotów m.in. zegarów, świeczników oraz wazonów.
Kanelowanie (inaczej żłobkowanie) – dekorowanie mebli pionowymi, wklęsłymi rowkami (żłobkami). W celu nadania im smukłości i lekkości.
Laka – jest to żywica sumaka lakowego, używana do zdobienia mebli i innych wyrobów w chińskiej sztuce. W zależności od dokładności, meble czy naczynia pokrywano od 3 do 18 warstw. Na XVIII w. przypada ogromna moda na wyroby pokryte laką.
Lowboy – amerykańska niska toaletka, z jedną lub dwoma rzędami szuflad – komoda z czasów Williama i Mary, królowej Anny oraz Chippendale’a. Wielką popularność w Ameryce zdobyła od XVIII w. Często spotykany z wyższym tzw. highboy.
Loo table – okrągły, duży stół do gry w karty lub gry planszowej z okresu wiktoriańskiego.
Odlewnictwo – jest to technika tworzenia odlewów stopów metali, gipsu, masy kamiennej lub krzepnących materiałów plastycznych (wosk, gips). Techniką odlewnictwa można produkować przedmioty z brązu, mosiądzu, czasem wielkich rozmiarów i o skomplikowanych kształtach, ale też lekkie i filigranowe przedmioty porcelanowe.
Odlewy z metalu znano już w starożytności, najstarsze znane pochodzą z Mezopotamii, z IV tys. p.n.e. Wykonywano tą techniką posągi, naczynia, przedmioty codziennego użytku.
Odlewy artystyczne najbardziej rozwinęły się w renesansie i baroku (rzeźby, kraty, balustrady, kolumny). W XIX w. zaczęto masowo produkować metodą odlewnictwa kopie gipsowe słynnych rzeźb antycznych. W XX w. odlewy żeliwne jako elementy zarówno zdobnicze, jak i konstrukcyjne wprowadzono do architektury.
Ludwik XV – (datuje się na ok. 1730-1750) styl ten nazywany jest również francuskim rokokiem, ze względu na kameralność, jasność wnętrz oraz upodobanie do lekkich, a zarazem eleganckich mebli. Styl ten wiążę się nierozerwalnie z panowaniem Ludwika XV we Francji.
Styl ten stawiał na zapewnienie kameralności oraz i funkcjonalności, pojawiło się wiele drobnych mebli takich jak szafka narożna, biurko cylindryczne oraz łóżko z zagłówkiem. Jasne wnętrza, zdobione są drobną sztukaterią z motywami rocaille. Meble powstałe w epoce Ludwika XV były fornirowane, na frontach mebli użyto płycin z chińskiej laki. W przypadku mebli szkieletowych zanikają łączenia. Do produkcji mebli używano m.in. drewna różanego, palisandru oraz amarantu.
Ludwik XIV – styl ten nazywany jest francuskim barokiem, związany jest z panowaniem Ludwika XIV. Okres ten trwa od 1661 r. do około 1710 r .
Wyparł całkowicie wpływy włoskie, na rzecz barokowego klasycyzmu, cechuje się bogato zdobionymi meblami, przepychem oraz zastosowaniem drogich materiałów. Wszystko dla podniesienia prestiżu królestwa.
Wnętrza wykładano marmurem oraz lustrami, w meblach obowiązywała linia prosta, z bogatymi zdobieniami płatkami złota, rzeźbionymi elementami oraz markieterią. Tworzone meble ozdabiane były m.in. liśćmi nenufarów, lilii, akantu, muszlami, palmetami. Za czasów
Ludwika XIV wynaleziono komodę.
Typowymi meblami dla tej epoki jest :
- komoda,
- szafa
- biblioteka
- stoły na nogach o kwadratowym przekroju zbieżne ku dołowi lub wygięte w kształcie litery S
- konsola
- taborety
- łóżko à la duchesse do odpoczynku, forma szezlągu z poręczą
- płaskie biurka oparte na ośmiu nogach
Ludwik Filip – okres ten związany jest z panowaniem Ludwika Filipa i obejmuje lata (1830- 1848). W meblarstwie przejawia się w głównej mierze powrotem do form gotyckich, renesansu oraz baroku oraz rokoko, przystosowanych do stosowania przez mieszczaństwo. Meble ciężkie, uproszczone, z duża ilością ornamentów. Dom produkcji wykorzystywano m.in. mahoń, palisander, jesion oraz brzoza. Stosowanymi motywami za czasów Ludwika Filipa były liście akantu, urny, maski lwów, rozety oraz łabędzie. Większość mebli do siedzenia była zapożyczona z empiru, wyposażona w sprężyny, miękko wyściełana i całkowicie tapicerowana, obita tkaninami w pasy oraz kwiaty. Modne są nadal leżanki, fotele typu berżery, okrągłe stoły o jednej nodze u dołu rozwidlonej w trójnóg. Pojawiły się meble wyposażone w kółka, całkowicie tapicerowane, z frędzlami, o linii krzywej .
Łapa – noga np. u stołu wyrzeźbiona w kształcie zwierzęcej łapy.
Łączyna – listwa łącząca nogi stołów i krzeseł biegnąca poziomo, może przybierać kształt litery H lub być skrzyżowana.
Mazerowanie -(z niem. Maser ’słój drewna’, Flader ’słój w drewnie lub marmurze’). Inaczej mazerunek, fladrowanie, słojowanie.
Technika zdobienia, mająca na celu naśladowanie naturalnych słojów drewna. Technika znana była już w starożytności, jednak jej renesans przypada na XVI w. Technika ta polega na naniesieniu na powierzchnię m.in. bieli cynkowej, ugru lub ochry, wymieszanej ze spoiwem klejowym lub lakierem podkładowym. Po wyschnięciu, przy użyciu specjalnego pędzla, nanosi się rysunek odtwarzający barwę oraz strukturę drewna.
Mazerowanie wykorzystuje się najczęściej do odtworzenia szlachetnych gatunków takich jak orzech, mahoń oraz palisander.
Mahoń – niezwykle twarde i zwarte drewno, wykorzystywane w stolarstwie artystycznym, do produkcji luksusowych mebli oraz kopii antyków. Na początku barwy jasnoróżowej, z czasem ciemnieje, nabierając jasno lub ciemnego szaroczerwonego koloru. Drewno to nie posiada prawie w ogóle porów, ale za to ma bardzo widoczne długi słoje.
Markietiera – jest to technika dekoracyjna polegająca na wykładaniu powierzchni mebla szlachetnymi materiałami taki jak drewno, macica perłowa, muszle itd. tworzące różne motywy dekoracyjne.
Meander - jest to ornament w formie szerokiego pasa, przedstawiającego powtarzający się motyw geometryczny.
Meble skrzyniowe – są to m.in. skrzynie, kufry, kredensy, biurka czy szafy, o budowie z przewagą elementów płytowych zamykających przestrzeń.
Mariaż – termin ten określa meble powstałe z dwóch lub więcej części pochodzących z innych mebli z danej epoki.
Mensa – stół w kształcie kwadratu, w użyciu już w starożytnym Rzymie. Podczas uczty dostawiano krzesła jedynie z trzech stron, wolna część pozwalała na swobodny dostęp dla usługujących.
Meridienne (fr.) - meble wypoczynkowy, leżanka o jednym oparciu wyższym, o wygiętych oparciu. Mebel charakterystyczny dla stylu Empire.
Mazer – terminem tym określamy naturalny lub imitowany rysunek słojów drewna. Mazer wykorzystywany jest w celach dekoracyjnych.
Noga cebulasta - rodzaj nogi przy krzesłach czy stołach, o kształcie kuli, często spłaszczonej przypominającej budowę cebuli.
Noga kabriolowa – rodzaj nogi w kształcie litery S, odchylona do wnętrza wychodzi poza krawędź krzesła, zwęża się na dole i często kończy się łapą zwierzęcą. Styl ten pochodzi z Chin, w Europie zaistniał pod koniec XVII wieku.
Obłóg – jedna z naturalnych oklein fornirowanych, grubsza i twardsza (od 3,5 mm do 10 mm) od oklein standardowych.
Wykorzystywany najczęściej do oklejania wyrobów drewnianych z przeznaczeniem na:
- podłogi warstwowe
- schody
- kantówki klejone
- blaty
- nogi stołów i krzeseł
- drzwi wewnętrzne
- inne
Najczęściej spotykane obłogi z:
- dąb europejski
- dąb amerykański – biały
- buk
- buk parzony
- sosna
- świerk
- egzotyki
Oskrzynienie, (z niem. carga), - oznacza część konstrukcyjną mebli szkieletowych. Powstaje przez zespolenie nóg z poziomymi częściami (oskrzyniami). Spotkać je można w krzesłach, kanapach i stołach. Stanowi podporę dla blatu czy siedzenia, pojedynczy element oskrzynienia określa się oskrzynią. Wyróżniamy oskrzynie przednie, boczne, tylne, wzdłużna lub poprzeczna.
Okucia - elementy metalowe służą jako wzmocnienia, często stosowane jako ozdoba.
Politura – jest to specjalny roztwór naturalnej żywicy czyli szelaku i alkoholu. Służy do wykańczania wszelkich powierzchni drewnianych. Jest to niezwykle stara i szlachetna metoda, stosowana przy odnawianiu wiekowych, antycznych mebli w celu uzyskania idealnie równej powierzchni.
Politurę nakłada się nawet kilkukrotnie, używając sproszkowanego naturalnego pumeksu, celu uzyskania lustrzanej powierzchni. Politura zamyka pory drewna, dając niezwykły efekt gładkości.
Rozróżniamy następujące politury:
1. Politura bielona – szelak bielony + rozpuszczalnik spirytusowy
Wykorzystywana do jasnych gatunków drewna, efekt : półmat i wysoki połysk.
2. Politura orange – szelak orange + rozpuszczalnik spirytusowy
Wykorzystywana do drewna w kolorach jasnego brązu, efekt : półmat i wysoki połysk.
3. Politura rubinowa – szelak rubin + rozpuszczalnik spirytusowy
Wykorzystywana do ciemnych gatunków drewna
4. Politura starwax – nadaje patyny przy odświeżaniu starych mebli.
Pozłotnictwo – technika w której pokrywamy wybraną powierzchnię mebla cieniutkimi płatkami złota, jego proszkiem lub złotą folią.
Zastosowanie:
- elementy mebli
- ramy obrazów
- ramy luster
- rzeźby
- ornamenty
- elementy budynków
Pressforming – jest to unikatowa technologia, dzięki której możemy formować w płytach z litego drewna, sklejkach oraz innych materiałach drewnopodobnych, trójwymiarowych wzorów, dotychczas nie możliwych do uzyskania przy użyciu innych technik.
Płyty z trójfazowym wzorem wykorzystuje się do produkcji frontów meblowych, drzwi przesuwnych, mebli, paneli. Pressforning daje niezliczone możliwości w planowaniu aranżacji.
Palmeta – element dekoracyjny w formie rozłożystego liścia palmy, ułożonego symetrycznie. Powtarzający się motyw w meblarstwie, znajduje się najczęściej na ostatnim planie i jest częścią większej kompozycji. Motyw wykorzystywany przy zdobieniu mebli, stylizowane na wiekowe. Stosowany w polichromiach, zwieńczeniach stel, attyk.
Pastiglia (wł.), technika zdobnicza polegająca na wyciskaniu lub modelowaniu bezpośrednio na meblu lub innym podłożu płaskorzeźb lub ornamentów ze specjalnie przyrządzonej zaprawy, składającej się głównie z gipsu. Podłoże często wzmacniano cienką tkaniną. Po wyschnięciu przeprowadzano retusz, a całość malowano lub złocono. Technika ta rozpowszechniona była w XV-XVII w., charakterystyczna zwłaszcza dla włoskiego renesansu.
Patera – element dekoracyjny o kształcie owalnym lub eliptycznym, składał się z perfekcyjnie rzeźbionych drewnianych i metalowych elementów, które układały się w kształt wachlarzu płaskorzeźbnych liści.
Płycina – pole (cienka deseczka) o gładkiej powierzchni, obudowane obramowaniem, kolumnami.
Płyta podstawy – płyta wspierająca podpory blaty stołów, o kształcie trójkątnym lub czworobocznym, często na niskich nogach o kształcie lwich łap.
Punca (z niem.) die Punze – narzędzie złotnicze i cyzelerskie w kształcie pręta wykonane ze stali. Wykorzystywane do tworzenia zagłębień oraz wypracowywania faktury wyrobów metalowych – poprzez uderzenia np. młotkiem.
Politurowanie - metoda wykończenia mebli stylowych, antycznych w celu ożywienia rysunku mebla oraz nadania delikatnego połysku. Metoda ta jest uznawana za niezwykle szlachetną, którą udaje się zgłębić tylko nielicznym. Ceniona jest przede wszystkim za wierność tradycji, gdyż od pokoleń wykonywana jest według tych samych zasad . Co równie ważne, od początku do końca jest to praca ręczna.
Efektem politurowania są gładkie, lśniące i niezwykle estetycznie wyglądające meble.
Technika politurowania jest najtrudniejszym etapem wykańczania mebli, wymaga ogromnego doświadczenia, cierpliwości oraz czasu. Każdy ruch ma wpływ na efekt końcowy, dlatego też ważna jest precyzja osoby wykonując ej politurowanie.
Pulpit – mebel przydatny gdy czytamy książkę, ukośna płyta oraz możliwość obracania do główne zalety pulpitu.
Relief (inaczej płaskorzeźba) – dzieło rzeźbiarskie dwuwymiarowe, wykonane na płycie drewnianej, kamiennej lub metalowej z tłem.
Rozróżniamy reliefy w zależności od stopnia wypukłości :
Relief płaski (bas-relief) – płaskorzeźba wystaje nad powierzchnię mniej niż połową swej wypukłości
Relief wypukły (haut-relief) – płaskorzeźba wystaje nad powierzchnię więcej niż połową swej grubości
Relief wklęsły (wklęsłorzeźba) – płaszczyzna powierzchni wystaje powyżej wykonanej kompozycji.
Relief technika łączna – płaszczyzna zostaje obrabiana w dwóch kierunkach płaszczyzny.
Rocaille (fr.)- (ornament muszlowy) termin ten dotyczy ornamentów naśladujących naturalne ściany grot, muszki, grzebienia, małżowin, fali.
Renesans – okres od XIII - XVII wiek, zrodził się we Włoszech. Meble z tego okresu charakteryzowały się perfekcyjnymi rzeźbami, stosowaniem intarsji oraz inkrustacji. Głównym centrum renesansu była Florencja.
Rokoko – okres od początku XVIII wieku ( 1715-1723), powstał we Francji za czasów panowania Ludwika XV jako reakcja na ciężki i masywny Barok. Rokoko cechował się lekkością, frywolnością, bogatymi zdobieniami ze złota, a przewodnimi motywami były kwiaty, natura, muszle, spirale, motywy chińskie.
Meble wykonywane były z jasnego drewna, pokrywane początkowo lakierem, z czasem również fornirem, laką oraz stosowano intarsję. Z uwagi na zapotrzebowanie na meble bogato zdobione intarsja, inkrustacją powstał nowy zawód ebenisty- stolarza- artysty.
Meble wyściełane tkaninami nabierały lekkości i opływowości kształtów. Popularność zyskały różne rodzaje krzeseł, foteli, sof, duchesse, szafki-kątówki , konsole, toaletki, sekretery, serwantki, małe stoliczki z rzeźbionymi elementami oraz esowatymi nogami i blatami o linii falistej.
Snycerstwo – już z w czasach starożytnych, wykorzystywano ten rodzaj rzemiosła artystycznego. Sztuka rzeźbienia w drewnie, to niezwykła umiejętność, bogato rzeźbione meble spotkać możemy głównie w przykładach mebli z baroku oraz gotyku.
Rzeźbienie oczywiście odbywało się ręcznie, przy użyciu dłuta rzeźbiarskiego, pilników oraz noży grawerskich. Pod warsztat najczęściej wykorzystuje się miękkie drewno lipy.
Zakres snycerstwa:
- rzeźba
- płaskorzeźba
- meble rzeźbione
- aplikacje do mebli
- rzeźba sakralna
- galanteria drewniana
Szelak – szelakiem nazywamy naturalną żywicę, którą otrzymujemy się z wydzieliny czerwonych owadów-czerwców z rodziny pluskwiaków żyjących na liściach niektórych drzew figowych popularnie nazywanych szelakowymi rosnących m. in. w Indiach, Argentynie, Kalifornii, Tajlandii, na Jawie.
Szelak może przybierać różne kolory od żółtego do czerwono-brązowego, w zależności od rodzaju,
drzewa, jego położenia oraz zawartości barwnika. Szelak to w 75% żywica, wosk, barwniki oraz woda.
Zastosowanie:
- politury
- lakiery
- farby i emalie
- atrament
- płyty gramofonowe
- inne
Sekretera – (z franc. Secrétaire) (inaczej - praska, praska-biurko) - jest to rodzaj mebla skrzyniowego o dość potężnej budowie, składającego się z podstawy w formie szafki z drzwiczkami lub komody i nadstawy. Część górna zamykana jest drzwiczkami, zaś dolna pionowa lub skośna płyta, pełni również funkcję podstawki do pisania. Za wspomnianą płytą po otwarciu ukażą nam się liczne przegródki, skrytki szufladki. Jego popularność przypada na 2 połowę XVIII wieku w całej Europie.
Stopka – terminem tym określamy niższe lub wyższe zakończenie nóg od stołu lub krzesła, o kształcie okrągłym i kwadratowym.
Serwantka – szafka z 3 stron oszklona, zaś tylna część zazwyczaj jest w formie lustra. Serwantka pełni funkcje reprezentacyjną, przechowywane są w niej ozdobne zastawy, szkła, srebra, porcelana. Oszklona zabudowa zabezpiecza naczynia przed kurzem.
Szezlong - rodzaj leżanki w kształcie wydłużonego fotela, z jednym oparciem, z przeznaczeniem do odpoczynku w ciągu dnia w pozycji półleżącej.
Szyfoniera, chiffonière – spotykana od XVIII wieku wysoka komoda z szufladami na bieliznę.
Secesja – (łac. seccesio ‘odejście) (Ostatnie dziesięciolecie XIX wieku i pierwsze XX wieku) charakteryzowała się falista linią, wertykalizmem, asymetrią, smukłą linia, pastelowymi kolorami. Powstała na znak sprzeciwu powielaniu innych epok, zrodziła zupełnie nowy nurt, zrezygnowała z bogatej ornamentyki.
Najważniejszym motywem secesji była głęboka inspiracja światem zwierzęcym oraz roślinnym. Do głównych ornamentów należały motywy roślinne (lilie, powoje, trzciny), kwiaty (róże,oset, mlecz, irys, chryzantema, menufary) owady (ważki, motyle) różne fantastyczne stwory (chimery, smoki) zwierzęta (węże, łabędzie, pawie). Meble ożywiane były dodatkowo intarsją, okuciami lub polichromia.
Styl Księstwa Warszawskiego – okres ten przez wielu uznawany w meblarstwie za odpowiednik francuskiego empire i niemieckiego biedermeieru. Styl Księstwa Warszawskiego przypada na lata (1807-1815).
Meble z tego okresu charakteryzują się klasyczną formą, prostsza niż we francuskim empire, znak Napoleona zastąpiono orłami Księstwa Warszawskiego. Do produkcji zaczęto używać mahoniu, palisandru oraz hebanu.
Uchwyt - element ułatwiający otwieranie szafek, wykonany najczęściej z drewna, żelaza, brązu mocowany jest do szuflad i szafek.
Woluta – element dekoracyjny, ślimacznica, ornament w kształcie spirali lub zwoju. Występuje w górnej części kolumn, zdobi również konsole i grzebienie attyk.
Witryna - (z franc. vitrine) – jest to oszklona szafka do prezentowania cennych, luksusowych wyrobów z ceramiki artystycznej. Pojawia się w okresie klasycyzmu (Ludwika XVI).
Wiktoriański styl – okres od 1837- 1901 za panowania królowej Wiktorii w Anglii, w latach. Uznawany jest za styl królewski, o bogatek ornamentyce, nadmiernej dekoracyjności i często przeładowanej formie. Pikowane meble tapicerowane, nowe surowce, solidna budowa to główne cechy stylu wiktoriańskiego.
Typowe wnętrze wykonane w stylu wiktoriańskim to mieszanka różnych stylów. W tym czasie widać wzrost zamożności klasy średniej, w rezultacie meble zaczęto produkować masowo. W tym okresie opatentowano sprężyny na siedlisku, skrócono nogi przy fotelach, i krzesłach, stosowano do produkcji mahoń, jesion, orzech, klon, drzewo różane oraz dąb. Wykończenia mebli wykonywano lakierem, blaty z tej epoki były wykonane z marmuru.
Zabudowa wnęk – niezwykle efektywne rozwiązanie pozwalające wykorzystać i zagospodarować wolną i nietypową przestrzeń wnękową. Według indywidualnego projektu wnęka zostanie zasłonięta poprzez szafę a drzwiami.
Rozróżniamy kilka rodzajów drzwi do zabudowy:
- składane
- przesuwne
- składano-przesuwne
- uchylne
- podwieszane
- ze skosem
Zydel (z niem. Siedel, Siedl, Sittel), zedel (staropol.z niem.)drewniane krzesło na trzech lub czterech nogach albo dwóch deskowych podporach, zawsze odchylonych na zewnątrz, z siedzeniem gł. trapezoidalnym, z profilowanymi narożami, deskowym oparciem dekorowanym przeważnie rzeźbą i o ozdobnie wyciętym profilu; rozwinął się w renesansie, popularny do dziś, zwłaszcza w meblarstwie ludowym.
Zydel – odmiana taboretu do siedzenia bez obicia.
Żardiniera - jest to stolik, który zamiast blatu posiada wgłębienie obudowane blachą na rośliny doniczkowe. Żardiniera od połowy XVIII wieku zyskała znacznie na popularności, szczególnie u Pań. Dzięki temu politura na innych meblach, na których wcześniej stawiane były kwiaty, wreszcie mogła odetchnąć.
- RENOWACJA MEBLI
- BIBLIOTEKI
Renowacja dworków, zamków, pałaców - obiektów zabytkowych
- RENOWACJA – REKONSTRUKCJA - KONSERWACJA
